19 tm 21 april

We staan in alle rust op, ontbijten, broodjes klaarmaken en dan op naar Lille. Helaas gebeurt er een ongelukje met een kop koffie dus moet ik mijn outfit veranderen. Jammer maar helaas, zulke dingen gebeuren en naar later blijkt, niet voor niets. We hebben met de telefoon het adres van het Metrostation opgezocht, dat adres kent de via via weer niet. Gelukkig hadden we een soort kaartje van de camping eigenaren gekregen waardoor we de juiste route naar de Metro konden vinden. Ca 2 km van de Metro stonden er richting wijzers. Gevonden.

Met het ov gaan in het buitenland is altijd weer een avontuur. Er is natuurlijk alleen een automaat en geen personeel om iets aan te vragen. We besluiten om 2 dag retouren te kopen. Misschien zijn we dan iets duurder uit, €1,50 pp meer, maar als je ook maar 1 keer extra met de Metro uit en in gaat heb je het er al uit. De Metro’s blijken ca elke 7 minuten te rijden, wat een service, gratis parkeren en met 20 minuten ben je middenin Lille.

Onze eerste stop is het Bureau de Toerisme. We kopen een 48 uurs pas voor de Metro en diverse musea waar we graag in willen. We laten de pas morgen ingaan omdat vandaag alle musea dicht zijn. We besluiten om naar de Cathedrale Notre Dame de la Treille te gaan en naar de botanische tuin Le Jardin des plantes.

De wandeling naar de Cathedrale voert ons langs prachtige plekjes. Als we bij de Cathedrale komen zijn we stom verbaast over de voorkant van de kerk. Kennelijk was de originele voorkant zo instabiel dat er gekozen is om de gehele voorkant te vervangen door een stalen boog en beton. Van binnen is de kerk prachtig en er heerst een serene sfeer. Door het prachtige weer zijn de gebrandschilderde ramen heel helder van kleur.

Omdat we beiden een plaspauze willen strijken we neer op een terrasje. Als Gerrit naar het toilet is komt de ober. In mijn beste Frans bestel ik koffie en thee. De koffie in Frankrijk werd vroeger zo besteld: café au lait, grande tasse. Daar begreep hij helemaal niets van. Op zijn Italiaans, een latte. De thee waar ik uit kon kiezen lust ik niet. Ik wilde daarom gewoon kokend water. Na enig gestuntel begreep hij me. Gerrit kreeg zijn koffie en ik mijn hete water. We hoefden alleen de koffie af te rekenen, toch netjes.

Op naar Le Jardin des Plantes. Metrostation zoeken en echte Hollanders als we zijn toch even tegen elkaar zeggen: “dat we het kaartje er nu al uit hebben”. De tuin is niet heel bijzonder. Het is ook nog vroeg in het voorjaar. De bollenperken zijn mooi aangelegd maar van de rozen en dahlia’s is uiteraard weinig te zien. Na de prachtige kassen die we in andere botanische tuinen gezien hebben valt deze kas erg tegen. Een rondje om het park en dan hebben we het wel gezien.

We besluiten om naar het fort te gaan en daar op de vestingmuren te wandelen. Metro in en we stappen zo dicht mogelijk uit. Vandaar is het nog een flinke tippel. Onderweg zien we een standbeeld en het lijkt alsof iemand een kinderwieg tegen het standbeeld aan heeft gezet. We gaan twijfelen en besluiten over te steken om het beeld aan een nader onderzoek te onderwerpen. De wieg blijkt echt deel van het standbeeld uit te maken. Achter het standbeeld is een parkje en omdat het de juiste richting op gaat besluiten we door het park te lopen. Ik kijk om mij heen of ik een mooi “zichtje” zie om te fotograferen. De grote hobbel op het plaveisel zie ik daardoor niet. Mijn voet zwikt en ik val voorover. Ik vang mezelf met mijn hand op. Doordat ik door rol slaat mijn hand helemaal buitenwaarts dubbel. Ik voel dat er iets in mijn hand knapt. Het eerste wat ik zeg: “Ik heb mijn hand gebroken.” Ik kan niet opstaan omdat ik dan flauw ga vallen van de pijn. Omstanders willen een ambulance bellen, dat heb ik gelukkig kunnen voorkomen. Gerrit wil terug naar de camping maar ik wil naar een ziekenhuis voor een röntgenfoto. De jonge mensen die bij ons staan kunnen geen Engels en weten ons niet duidelijk te maken waar een ziekenhuis is. Gelukkig is er een oudere dame die ons op weg helpt. Een taxi zou me nu welkom zijn geweest. Op naar de Metro, op advies van een medepassagier bij de 1 na laatste halte uitgestapt. Was natuurlijk fout. De EHBO zat bij de laatste Metrohalte. In het ziekenhuis werden we keurig geholpen. Inmiddels was de hand al iets minder pijn gaan doen en twijfelde ik al aan de breuk. Om een lang verhaal kort te maken. De hand bleek op de foto’s niet gebroken en we konden weer op weg naar de caravan.

In de Metro realiseerde ik mij ineens dat ik door het ongelukje met de koffie vanochtend een spijkerbroek aan had in plaats van mijn mooie crème bijna nieuwe broek. De crème broek zou de val niet overleeft hebben. Geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.

Eenmaal thuis eten we een opwarmmaaltijd met Indische vega balletjes. Al met al hebben we ondanks de pijnlijke hand toch van de dag genoten.

20 april 2022, Lille

We staan vroeg op omdat we willen douchen. Brrr het is ‘s morgens toch wel erg koud. We besluiten om in de caravan een “kattenwasje” te doen en dan maar iets vroeger te vertrekken. Op het metrostation zijn we nieuwgierig of onze passen het echt wel doen. Ja, het werkt de poortjes gaan open. We zijn al om 10 uur in Lille en kunnen dus voordat we de bustoer doen nog een museum bekijken. Het wordt het Hospice Comtesse. Een als museum ingericht primitief ziekenhuis. Er is maar 1 ziekenzaal die zo groot is als een kleine kerk. De rest van de kamers werden bewoond door de nonnen die vroeger voor de zieken zorgden. Het bijzondere in de kamers zijn de vele delfblauwe tegels aan de wanden.

Na een kopje koffie op het Place de St Nicolas lopen we naar de plek waar de toeristenbus vertrekt. In 1,5 uur zien we diverse wijken van Lille en krijgen we uitleg over diverse bezienswaardigheden.

We lunchen op een terras. Gerrit heeft kip met een sausje waar kaas in zit en ik heb gerookte zalm. Gerrit lust zijn saus niet en er omheen eten blijkt niet mogelijk, we ruilen maar. De lunch was eigenlijk bedoelt als “warm eten” zodat er niet gekookt hoeft te worden vanavond. We besluiten dat we toch maar iets klaarmaken als we thuis komen.

Wat gaan we nu doen? We bestuderen de plattegrond en de lijst met musea. We hebben geen zin in een museum met alleen maar opgezette dieren, dan maar naar het textielmuseum. 2 verschillende metrolijnen en zoals later blijkt ook nog een bus. Ach zo zie je ook nog iets van de buitenwijken. In het museum een kunstenares Mai Tabakian. Ze maakt heel bijzondere kunstwerken met een stof die het meeste op kunstleer lijkt. De hal van de fabriek is gevuld met oude weefgetouwen. Sommige werden door lange slingers van ponskaarten aangestuurd. We hebben nog nooit zoiets gezien.

Als we uitgekeken zijn lopen we terug naar de plek waar we uit de bus gestapt zijn. Aan onze kant van de straat staat een bushalte en dus lijkt het alsof de bus hier zal stoppen. Na enkele minuten wijst een vriendelijke man ons erop dat de bus richting centre ville vanaf een ander straat vertrekt. We lopen daarheen en na enkele minuten stappen we in de bus. Ik probeer te controleren of het wel de juiste bus is maar weet ineens niet meer hoe het metro station heet. De buschauffeur heeft door dat we niet goed zitten en zet ons uit de bus en wijst ons de weg naar de juiste plek. Dat is de plek waar we door de vriendelijke man weg zijn gestuurd. We besluiten weer terug te lopen naar de plek waar we op de verkeerde bus zijn gestapt. Nu komt er gelukkig een bus aan met de juiste code en hij gaat naar het juiste metrostation.

De metro is inmiddels “Appeltje Eitje”. Bijna tijd om weer te verkassen, denken we dan. Op de weg terug naar de camping moeten we tanken. Gisteren hebben we geprobeerd een tankstation te vinden maar toen belandden we bij 4 elektrische oplaadpunten, dat schiet niet op met een auto die op benzine rijd. De plek vinden waar het benzinestation zich bevind, via de telefoon hebben we het adres opgezocht, blijkt weer eens niet eenvoudig. De via via kent het adres niet. Uiteindelijk vinden we de pomp weer door op de route aanwijzing op de telefoon te rijden. Hoe deden we dat vroeger zonder mobiele telefoon? Ja detail kaarten boek van Frankrijk was toen een uitkomst. Na tanken en enkele boodschappen in de giga Intermarche gaan we weer op huis aan. Op de terugweg nemen we eindelijk de weg die onze via via ons vanaf het begin wilde laten rijden. Omdat we al eerder de borden naar de camping waren tegengekomen hebben we deze weg nog niet gereden. Het blijkt een heel smalle weg te zijn die door een tunneltje onder de TGV door gaat. De tunnel is maar 2,30 m breed. Dat hadden we met de caravan nooit gedaan. Dat had afkoppelen, draaien op de mover en weer terug betekend. We moeten erg om ons “geluk” lachen. Een stamppotje van Venkel met visburgers die nog van thuis meegenomen zijn vult onze magen.

Omdat de hand toch wel erg dik en blauw is besluit ik onze schoondochter die huisarts is even te bellen. Ik wil niet de rest van mijn leven blijven zitten met een hand die ik niet goed meer kan gebruiken omdat er pezen afgescheurd zijn die nu vastgezet hadden kunnen worden. Na het opsturen van de foto’s van de hand met uitleg en een poging om op de foto te laten zien dat het kootje/ gewricht aan het eind van de ringvinger niet meer in lijn zit met de andere gewrichten, je kan hem naar beneden duwen en op mijn linkerhand lukt dat niet, stelt onze schoondochter een aantal vragen. De conclusie op afstand is: de ringvinger is waarschijnlijk uit de kom geschoten tijdens de val en vanzelf weer terug in het gewricht geschoten. De kapsels zijn daardoor beschadigd daardoor kun je het gewricht naar beneden duwen. Er hoeft niets aan gedaan te worden. Met rust komt het vanzelf goed.

21 april 2022, Lille

Lekker uitgeslapen tot 9 uur, rustig ontbijten en dan weer op naar de Metro. We willen vandaag in ieder geval het Palais de Beaux Arts bezoeken, daarna zien we wel weer. Het Palais blijkt een schitterende collectie schilderijen ten toon te stellen die, anders dan in St Petersburg, in thematische zalen mooi aangelicht op zijn gehangen. Van enkele objecten, die mij erg aanspreken, maak ik een foto. Vooral het schilderij Vanité vinden we prachtig. Het beeld van de monnik die de wellustige nimfen niet uit zijn gedachten kan houden is ook zeer tot de verbeelding sprekend. Het beeld in het trappenhuis wordt prachtig door de zon aangelicht. We bewonderen de exacte verhoudingen van moeder en kind. Het beeld doet mij denken aan de beelden die we gezien hebben in Oslo. Het verschil is dat die mensen die uitgebeeld waren allen naakt waren. De kelder is helemaal gevuld met maquettes van gefortificeerde steden die allemaal ooit Frans waren. Maastricht hoort daar ook bij. Gerrit en ik hebben nog nooit zo veel maquettes bij elkaar gezien. Uiteraard mag een gallerij met allerlei porcelein niet ontbreken. Van een grappige schaal die op een kool lijkt wordt ik blij maar van de meeste borden kunnen we wel het werk bewonderen maar niet de “kunst”.

Na genoten te hebben van de 3 verdiepingen kunst uitingen besluiten we dat we verzadigd zijn en gaan op huis aan. We willen van een middagje zon en een beetje schrijven en lezen genieten. We hebben van Lille en het mooie weer genoten en kijken uit naar een ritje door het Franse platteland morgen.